bizler çocuk iken de öğretmen vardı. "öğretmenim canım benim canım benim..." diye giden eserlerimiz vardı. bize anne hatta baba bile olurlardı. daha sonra ergenliğe girdik. cenneti annemizin ayağına serdik -sanki cennetin anahtarı bizdeymiş gibi. o dönem de geçti, huzuru allah'ta bulduk. şimdi kalbimizde o var. biraz daha yaşlandığımızda da doktorları kalbimize alacağız. böyle kaypağız işte. ama gene de sloganımızı atarız evelallah!
