aslinda cok ezikce bir istek olsa da hemen hemen her insan hayatinin bir doneminde istemistir herkesi, her seyi ardinda birakarak kacip gitmeyi. ama engel olan seyler vardir bu gidise cogu zaman. bazen korkudur bu, gittigin yerde ne yapacagin, sevdiklerin olmadan nasil yasayacagin korkusu ya da basaramama korkusu. cunku herkesi, her seyi birakip gitmek demek basaramayipta geri dondugunde onlari ayni sekilde ayni yerde bulamamak demektir cogu zaman. seni seven insanlari yuzustu birakip gitmissindir ve kimse seni yeniden kollarina almayacaktir bir anda. bazen yurek el vermez gitmeye. dayanamaz arkasinda biricik anasini birakmaya insanin yuregi, dayanamaz onun ugrunda her seyi yapan babasini yuzustu birakmaya, dayanamaz cigerinin kosesi olan kardesini savunmasiz, birakipta gitmeye insanin yuregi. dayanamaz ki agladigi zaman onunla beraber gozyasi doken can dostlarini birakip gitmeye insan. ah bu korkular olmasa, ah bu sevgi olmasa oyle bir gidecektir ki aslinda ama yapamaz iste. gitmek yerine hayatin tum zorluklarina ragmen gulmeyi, kendin icin degilse bile sevdiklerin icin gulmeyi ogrenmek zorunda kalirsin. icinde firtinalar kopar, gozyaslarini geceleri yastigina akitirsin sessizce ama gulersin seni sevenlerin yuzune yine ertesi sabah. bi tiyatro sahnesinde gibisindir artik. hayatin bir senaryodan ibaret yasar gidersin umarsizca.
