hayatı giden sevgiliye adamanın faydası mı yoksa zararı mı olur insana diye düşündüren durumdur.. hayatı sevgiliye adamak kadar güzel bir şey daha yoktur.. peki ya o gittikten sonra ? ona adadığınız hayattan bir anda kopmanız mümkün olmayacak elbette.. canınız acıyacak ama yine de onun uğruna feda etmekten çekinmediğiniz hayatı ondan geri almaya kıyamayacaksınız.. avcunuzun içinde sunduğunuz yüreğinizi alıp giderken canınızın yangınını duymayan o teninden teninizi söküp alamayacaksınız.. hayatı onunlaymışçasına yaşayacaksınız..
bir gün biri çıkıcak karşınıza.. hayatınıza girmek isteyecek.. gönlünüzün, ruhunuzun derinliklerine inmek isteyecek.. siz ona bakıp yine sizi bırakıp giden o sevgiliyi düşleyeceksiniz.. onu arayacaksınız yüzündeki herhangi bir çizgide, sararmış benzinde, sakallarının biçiminde, saçlarının ahenginde.. hep onu görmek isteyeceksiniz.. hayatınızı feda ettiğiniz adamı.. ama olayacak.. sadece onu hatırlamaktan başka birşey gelmeyecek elinizden ve her seferinde sırf onu hatırlamak pahasına kanatacaksınız yüreğinizin sizde kalan parçasını.. siz istemesenizde hayatınızı ona adamış, onun uğruna feda etmişsinizdir zaten.. bunun faydası olmayacağını bile bile, günlerin akıp gitmeyeceğini bile bile hatta belki de bir daha hiç dönmeyeceğini bile bile ona adadığınız hayatı geri almaya kıyamazsınız..
sonra günlerden bir gün yine karşınıza biri çıkar apansız.. ona benzetirsiniz.. yüreğiniz bir kelebeğin kanatlarını çırpıştırırcasına atmaya başlar.. hızlıca gitmek ister ayaklarınız onun yanına.. engel olur heyecanınız yüreğinizin atışlarına.. sonra görürsünüz uzaktan.. hayatınızı adadığınız insandır.. evet o.. koşup sarılmak istersiniz.. hani son bir defa daha belki ya da bir daha denemek belki de herşeyi unutabileceğiniz yeniden başlayabileceğiniz bir hayatı seçmek.. tam bütün cesaretinizi toplayıp gitmek üzereyken görürsünüz onun yanındaki yeni umudunu.. bir anda bütün düşünceler silinir gider akan gözyaşlarınızla.. hayatınızı adadığınız insan kendi hayatını bir başkasına adamaya karar vermiştir.. çakılıp kalırsınız o an durduğunuz kaldırıma.. aklınız git der, yüreğiniz kal.. herşey gözünüzden akan son damlayla bitti sanırsınız.. ama bitmez.. hayatı ona adamaktan vazgeçmek istersiniz.. ama her denemede başarısız olursunuz.. çünkü hayatınızın ona adadığınız kısmını hiç bir zaman geri almaya kıyamazsınız.. bırakın hayatınızın ona adadığınız kısmı hep onda kalsın.. nasıl olsa isteseniz de alamayacaksınız.. bırakın kalsın orda.. ama düşünün bir kere olsun; hayatınızı feda ettiğiniz insan bunun farkına varamamış ve hatta bunu suistimal etmişken, hayatı hırpalayıp yaşamı ıskalamaya neden devam edelim ki..
unutulmaması gereken nokta hayatı ıskalama lüksümüzün olmadığını unutmamalıyız.. hayat devam ederken, herkes bir şeyleri kovalarken yerimizde saymak önce kendimize sonra hayata ve bir tek sevgiliyi düşünürken etrafta unuttuğumuz sevdiğimiz insanlara haksızlık olmaz mı..
