kış günlerinin tatlı suyu gibidir, ağzı serinletir, boğukluğunu alır nefes verir.
bıçağın değdiği yerler kabuğun turuncu suyunu ellerine fışkırtır sinsice. ardından kabuklar muntazamca soyulduğunda yusyuvarlak sert, içi suyla dolu bir meyvede bulursun kendini.
dilimlerine ayırırken meyvenin suyu daha bir özgür bırakır kendini. dilimler birbirinden ayrılırken içi cızz ettiren, hemen yeme isteğiyle insanı dürtmeye neden olan bir çıtırtı çıkar bu meyveden. dilimleri sıkıca saran o iştahlı, beyaz, ince kabuklar bazen ayrılır kendi sarıldığı dilimden, o aradan da portakalın insanın dilinde "bir daha, bir daha!" hissi uyandıran parlak, ıslak rengi görünür.
dilim ağıza giderken daha, dolaptan çıkmış soğukluk hissedilir damakta. ısırılan dilim, portakalın suyunu dağıtır ağıza. böyle güzel bir nefes daha yoktur. yeni bir dilimi daha ağıza götürürken sabırsızca, suyuyla ıslanan parmağın ucundaki damla emilir.
