annemin rahminin alınmasından sonra birkaç gün narkozdan çıkamamasıyla nefret etmiştim hastanelerden , doktorlardan bizi içeri almıyorlardı düşmanlardı, hiç düşünmüyordum ki abimle benim çok küçük olduğumuz için içeri alınmadığımızı annemin hastalığı neydi ne değildi hiç bilemedim. çok zor aylar geçirmişti hep ziyarete gelenler olurdu. annem bazen öz abim gelmiyor diye ağladığında abimle biz böyle olmayalım dercesine bakışırdık o günden sonra toplam 15 yıl doktora uğramadım gerçi abartı bir izlenim bırakmıyayım arkadaşlar ve aile tanıdıkları doktor olan çoktu gerek kalmıyordu küçük durumlarda..
sonra geçen sene o kistleri de önemsemedim aynı şekilde yağ bezesi dedim ilgilenmedim kimseyede söylemedim , söylesem zorla doktora götüreceklerdi daha kötü olacaktım dedim kendi kendimi avuttum artık kaçışım yok gittim detaylandıramıyorum hikayemi dramatizede edemiyorum şuan çünkü genelde bu konu hakkında düşünmek istemiyorum bir kaç hafta önce artık göz ardı edilemeyen kanamalar ve kistler aklımı öyle alıyor ki uyuyamıyorum okulun bitmesini düşünemiyorum bunu düşünmekten de korkuyorum o yüzden manasız işler yapıyorum mantıksız başlıklar * açıyorum artık şüphelenmek bitti tahlilden sonra biyopsi istedi doktor hemen meraklanmayın ama bir kontrol edelim dedi
