sabah kalkarsın* doğrulursun, uyandığında hani o ilk aldığın nefes vardır ya, o nefesten itibaren bütün gün aşkı, sevdiğini solursun. oksijendir o resmen senin için. ama yaşadığın şehirde hiç oksijen kalmamıştır sanki, gün geçtikçe için daha çok sıkılır, daha çok acı çekersin. sonunda ya boğulursun, ya da unutur ve başka bir şehire yerleşirsin.
