hüzünbaz sonbahar günlerinden birinde, o milletin öve öve bitiremediği romanlardan birini alırsınız. "o kadar söylediler amk, bi'okuyayım neymiş" gibi düşüncelerle kitabı okumaya başlarsınız. her zaman olduğu gibi ilk sayfalar sıkıcı, soğuk, anlamsız. vazgeçmezsiniz durmak yok yola devam olaylarından etkilendiğiniz aşikar. devam edersiniz okumaya, olaylar yavaş yavaş yerine oturmuştur. tabi kişilerde öyle. hiç tanımadığınız kişiler.
sahip olamadıklarınıza sahip olan onlardır, düşüncelerinizi onun gibi ifade edemezsiniz. kendinizden bir şeyler bulursunuz onda. sanki yıllardır tanıyormuşsunuz gibi. öyle samimi gelir ki söyledikleri. onun aşık olduğu kadının yerinde siz olmak istersiniz. hayal kurarsınız. evet iş bu raddeye kadar gelirse durumunuz iyi değildir. hem zaten iyi olan ne var ki? onu canlandırırsınız gözünüzde. kaşı gözü kara olsun vs. gibi klasik tanımların dışında olmalı bu. .mına koyim hem zaten rus lan bu adam, kaşı gözü neden o kadar kara olsun? fiziksel özellikleri o kadar mühim değildir aslında, ama siz yinede canlandırırsınız onu gözünüzde.
neden ona bu kadar ilgi duyduğunuzu bulmaya çalışırsınız bazen. neden sizi bu kadar etkiler ki bir kahraman? gerçek değil bunun için sanırım. evet evet. eğer onu gerçekten elde edebileceğinizi bilseniz bu kadar bağlanmazsınız belki de. insanoğlu garip yaratık. romanı artık yavaş yavaş okumaya başlarsınız, bitmesin istersiniz. sonu gelmesin bunun, ona bir daha ulaşamam diye düşünürsünüz.
evet. artık romanın son sayfaları, o artık olmayacak. biliyorsun. ve hatta ölüyor ! ölmeden önce aşık olduğu o yüce kadını görmek istiyor. ömrünü doğru bildiği şeyleri savunmakla geçiriyor, otoriteye karşı, asi ruhlu genç havalarında, karizmatik, umursamaz, sevgiye aç. halbuki siz doyurmaya dünden razısınız. tabi her güzel şey gibi bitiyor. canım benim.
