saklambaçın, onlarca çeşidini oynamış. icat etmiş bir türk genci olarak şunu söyleyebilirim ki. hiç bir göz kapama süresinde burda düşünülenler akıla gelmez. getirilemez.
saklambaç oyunun da binlerce arkadaşın, kardeşin, akraban binlerce yaşında kelebek oluverirler.
kanatları hiç bir ot, yaprak dalın da titremez, senin onu bulup ebeleyeceğini bildiğin de bastığı bir kuru dalın verdiği tedirginlik kadar.
saklambaç oynarken en çok ağaçların insanları nasıl koruyup kollayabileceğini düşünür insan. bin yıllık çınar yoktur belki etrafında ama kendinden şişmanca olan arkadaşlarının arkasına saklanıp beni burda sittin sene göremez deyip inadına bi kahkaha atılır.
hiç bir çamur izi dizinin o topraktan kalkıp, görünmeni sağlayacak kadar havada olmanı sağlayamaz.
etrafında gezen sineklerin kanat vızıltılarını dinlemek isterken tam da. ne kadar sesiz kaldığını farkedersin.
anneni düşünürsün babanı düşünürsün. hiç senin olamayacak o akülü arabayı düşünürsün.
sarı kırmızı bir topun üstüne oturup 1,2,3...59, 60. önüm arkam sağım solum saklanmayan ebedir sobe., dediğin an hiç senin olmayan gökyüzünü görürsün.
ve saklanan arkadaşlarını aramaya koyulursun, kapalı gözlerinin ardın da saklanan yaşları bir bir içine akıtarak.
