ilkokul birinci sınıftayken akşam 5 gibi okuldan gelip bi çırpıda öğretmenimin verdiği 1 sayfalık aynı harfi yazma ödevini yapıp geçerdim televizyonun başına..sonra başlardı susam sokağı..bir sürü çocuk koşardı çimenlik bi alanda..hep bende orada olduğumu hayal ederdim..edi ile büdü,kırpık,minik kuş,tahsin amca..birsürü arkadaşım olmuştu ne güzel..saçma sapan şarkılara eşlik ederdim..''Şeker pancarı Şeker Pancarı''bide'' Bir ki üç dört beş altı yedi sekiz dokuz on.Onbir onikiiikikiiiki!!''vardı ezberlediğim
''Hepsi benim senin hiç yok''hala kulaklarımda..o zaman farkında değildim büyümenin ne kadar korkunç bişey olduğunun..şimdi elimde olsa tekrar koşa koşa gelip ödevi bi çırpıda yapıp televizyonun başında olduğum o ana dönmek isterdim hiç düşünmeden..
