pek de güzel bir gündü. yani nerden esti huzurevine gitmek bilmiyorum. aslında sinemaya gitmiştik. gittğimiz yerin yanında huzurevi vardı. belki sırf laf olsun diye sarfedilen bir cümle hepimizi etkiledi. '' huzur evine gidelim mi?''. aslında huzurevleri gerçekten beklediğinizin aksine çok daha eğlenceli yerlerdir. yani sonuçta siz orda misafirsiniz ve ev sahipleri de sizi mutlu edebilmek için elinden gelenleri yapmalıdır. yapmalıdırlar ki bi daha gelebilesiniz. 2-3 saatin ardından ayrılık vakti geldiğinde vedalaştık, ellerinden öptük. daha henüz bi kaç adım atmıştım ki arkamı dönüp son bir kez baktım. işte o an yüzlerindeki o ifade beni gerçekten çok üzmüştü. sanki: ''beni de götür giderken oğlum, sahilde bi çay ısmarlarsın sonra da bir tost yeriz.'' diyordu. çıktım gittim.
