90 larda çocuk olmak gerçeklikti. açıklayayım izninizle:
efendim biz mahalle arasında top oynardık, kanamadık diz, kırılmadık kol kalmazdı. şimdiki çocuklar pes oynuyor.
biz bisiklet sürerdik, yarış yapardık, icabında koskoca bir şehri * turladık kimseye haber vermeksizin şimdiki çocuklar moto gp oynuyor.
biz zillere basıp kaçar taksi çağırma tuşuna basıp abi bizi "3 memeli karı gönder" falan der içten içe de yakalanacaz diye altımıza sıçardık, şimdiki çocuklar gta oynuyor.
biz akşamları aşşağı inerdik tüm apartman çocukları muhabbet ederdik, sessiz film falan oynardık vel hasılı lafı bir türlü getiremediğim nokta şu ki kendimiz esprimizi yapar kendimiz gülerdik, şimdiki çocuklar talk show izliyor. işin ilginci bizi o yaştayken saat 10 deyince yatağa gönderen bir anne babamız vardı, bu çocuklar izliyor arkadaş kimse git yat demiyor.
çocuğunu dövmek değil, dövmemek garipti ki "harbi mi lan baban sana daha bir kere bile vurmadı mı?" diye şaşırıyorduk ki ellerine sağlık peder. şimdi ki şımarık bebeleri gördükçe tek tek kıymetleniyor o tokatlar.
ya da başka bir açıdan konuya temas edersek, 90 larda tarkan savaş ay a çişim var deyip yayından ayrılıyordu. buydu işte 90 lar. yapmacıklık bu kadar prim yapan bir şey değildi. elle tutulurdu herşey, tutmuştuk 90 ları ve kayıp gidene kadar herkes olması gerektiği kadar doğaldı. (ya da ben çocuktum herkes aynıydı ama benim dünyamda herkes en az ben kadar doğaldı.) sahte değildi selamlaşmalar, gülüşler, sevmeler, aşklar ve hatta nefret etmeler. küfür etmek sahte olur mu ya, oluyor işte. kim daha galatasaraylı diye sidik yarışına girmiş kendini bilmez bir grup arkadaş galatasaray maçlarını izlerken her şeye küfür ediyor. ben daha çok sahiplendim edasında. maç izleme zevkimin anasını sikenlere selam olsun.
bu entry i girmeme sebep olan, 7.caddeye çıkan yol kenarında * 2 metre kare alanda top oynamaya çalışan çocuklara ve üniversite de birilerine yaranmak için (ki genelde karşı cins) yapmacıklık paçasından akan arkadaşlara da selam eder entry mi burada bitiririm.
