los angeles'da cafede oturuyoruz. sıcak bir mart günü, akşam saat altı gibiydi. james'e sordum, ne dinliyorsun bu aralar? ya yerli pek dinlemiyorum, farklılık olsun, yalın var sizin memlekette onu çok beğeniyorum dedi. şaşırdım. abi yalın ne alaka dedim, öyle deme çok temiz çocuk dedi. üstüne bir de eleştiriyorlar, üstüne gitmesinler diye magazin basınını azarladı. başladı küfür etmeye, bağırmaya. yok orada harcanıyor o çocuk, gazeteciler bitiriyor o oğlanı. abi dedim sakin ol, bak millet bakıyor, ben de gazeteci değilim zaten. he pardon, bu aralar kafam bozuk dedi, özür diledi. önemli değil, kafan niye bozuk abi dedim, anlatmadı.
zorladım biraz, açtım bunu. meğer göbek yapmış, kafası ona bozulmuş. inanmasam da gönlünü almak için abi göbekli bile karizman var senin, sktr et takma kafana, dedim. doğru mu lan dedi, bir gülümsedi. ben de sevindim valla o gülünce. iki bira daha söyledik. fıstıkları yerken düşünceli bir hali vardı. durdu bi, sonra bir anda mevzu gitar çalmaya geldi. kimseye söyleme ama yalın benden iyi gitaristtir, bak yazıyorum buraya o çocukta iş var dedi. abi dedim sen fazla içtin kalk artık gidelim. doğru söylüyosun lan dedi, masaya elli papel bıraktı, çıktık kaldığımız otele gittik.
o gün sabaha kadar kanepede horlaya horlaya uyudu, kıyamadım üstünü örttüm.
