tam 27 yıl içtim suyunu.
Ve ekmeğini yedim çeyrek asır.
zamanı vaktinde, ben daha çok küçükken, hatta seksenlerde, o zaman sokağımız hala taşken mahallemize gelen yabancı bir arabayı bile tanırdık. Lakin seni bırakıp giderken üst komşumun kim olduğunu bile bilmiyordum.
2008 Ağustosta bıraktım seni. Hayat işte. Çok zordu. Büyüdüğüm sokakları bırakmak, gençliğimin geçtiği yerleri bırakmak, arkadaşlarımı bırakmak, ailemi bırakmak. Fakat hayat sert. Ya sen bırakacaksın. Yada seni bırakacaklar. Bazı sevgiler herşeyin üstündedir. Heleki sevdiğin dünyadaki biricik eşinse, gideceğin yer dünyanın bir ucuda olsa geliyorum dersin.
Benimkide öyle oldu işte. Yapacak bişey yoktu. Sen bana belki biraz daha cömert davranabilseydin hala beraber yaşıyo olabilirdik.
Lakin duyuyorum ki senden bugünlerde herkes dertli. Ne suyunun tadı kalmış, ne de ekmeğinin kokusu. Her evde bir yaşam kaygısı, her evde bir iş kaygısı. Hani dünya girdi krizede, sen bi farklı yaşarmışsın bunalımı.
Dün görüştüm kalıpçı arkadaşımla. 50 yaşında iki çocuk babası amcası. Dükkanına haciz gelmiş. Dayanamamış kalbi. 5 gün sonra yetim bırakmış çocuklarını. Bende kapatıcam diyor arkadaşım. 100 milyarlık tezgahımı 20 milyara sattım diyor. Kapatıcam ama borçlarım var bir umut belki biyerden bir şeyler çıkar diye bekliyorum diyor. 20 kişiyken çalışanları 4 kişi kalmışlar şimdi. Sen hesap eyle işten çıkarılan 16 sının akşam evdeki huzurunu.
Lakin anlam veremiyorum. Büyük şehir dahil tam 18 ilçen var. Ve büyük şehir dahil tam 14 ilçenden Ak parti birinci parti çıkıyor. Bu nasıl bir çelişki, bu nasıl bir olay.
