tartışmanın en kritik noktasında, üzerine varılan insanın savunmasıdır. olay şu şekilde gerçekleşir;
genelde örnekler ana muhalefet ve iktidar partileri üzerinden verildiği için rahatça bu iki partiyi örnek verebiliriz. seçimlerden bahsedilir. chp adayına neden oy vermemeliyizdir mevzu. biri çıkar der ki, chp'Li iyidir. bak işte şöyle böyle artıları var. daha önce hizmetleri var. diğer taraf da ' ama eksileri de şunlar bunlar' der. sıradan bir tartışma şeklinde geçen bu diyaloglar zinciri, daha sonra chp'Li adayı eleştiren insanın daha sonra akp'Li adayı savunmasıyla devam eder. önce ufaktan ufaktan eleştiri dozu artar, sonra 'ama öyle diyorsun da, ama akp'nin bir adayı var ki, tadından yenmez' biçiminde cümleler sarfedilir. artık bellidir tartışmanın gidişatı; akp vs chp olacaktır.
ama burada ufak bir fark vardır, adayına inanmıyorsa eğer, tıpkı az önce chp'Liyi eleştirdiği gibi, kendisi de aynı duruma düşer. 'tamam çaldı ama hizmet de yaptı' gibi ucubik savunma cümleleri kullanılmaya başlar. daha sonra sıkıştığı noktada, 'bak ben chp'yi yerden yere vurdum, akp'yi göklere çıkardım aam akp'Li değilim bilesin' denir. karşı taraf zınk diye kalır bu noktada. yani burada kişi 'ben bak iyiyi doğruyu göstermeye çalışıyorum yoksa partizan olduğum yok' demek ister. zaten bu kadar net savunmak partili olmaktan daha takdire şayandır.
bu saatten sonra tartışma boka sarar. kimse kimseye bir şey empoze edilemez. ama özellikle son 4-5 yılda olduğu gibi ben akp'Li değilim diyen adamlar her yerde akp'yi savunur.
