hayatın 2 döneminde yaşanmış, derin izler, nefretler, kötü anılar bırakmış duygu. yaşandığı dönemde etrafında olan, gördüğün çoğu şeyden nefret etmene neden olur. hepsi o zamanı hatırlatır çünkü.
en yoğun yaşandığı anda gözlerini kapatıp, "bitti galiba... yok artık. nasıl olacak? yani o yokken... evde değil. hiç bir yerde yok. gelmeyecek bi daha." dersin. ağlamak için bile yeterince kendinde değilsindir.
geçtiğinde ve anne yeniden sabahları çığırarak uyandırdığında "iyi ki yanımda" demekten alamazsın kendini.
sonra gelip içini sözlüğe dökersin böyle.
