büyük adamlar hiç anlaşılamamış olanlardır denir ya bu söyleme en yaraşır örnekte nazım hikmet olsa gerek. öylesine dik duruşlu, kale gibi tek başına ayakta kalmış bir adam ki hala kendine hınç bileyeni, kin besleyeni çok. yaşıyorken bedenine ettikleri eziyetler yetmemiş az gelmiş, bitmek bilmeyen açlıklarıyla hala daha yanıp tutuşuyorlar. iştahla öclerini ruhunu rahata erdirmeyerek almaya çabalıyorlar, ancak yine başarısız oluyorlar.
ellerindeki balçık onun adını kirletmeye hiç bir vakit yetmeyecek.
''zavallı bir çingenenin kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli geçirecekse eğer ipi boğazıma; mavi gözlerimde korkuyu görmek için boşuna bakacaklar nazım'a....''
