seninleyken daha uysalım inan..
taze mayıs sabahlarında içimde güvercinler kanat çırpıyor..sensizlik, güvercinlerimin kanatlarını kırdı..içim yangın sonrası,cesetleri parçalayan akbabalarla dolu.sabah ezanı tenhalığı yerleşiyor bir zamanlar içimdeki boş ders sevinci yaşayan haşarı öğrenci kalabalığının arasına..
sensizlikle baş etmem için tek yapmam gereken bu aşkın bana yaşattıklarıyla avunmak..kaybettiğim/eksik yanımla teseli olmak..yokluğunun beni teselli etmesi; yaşattıklarından..yokluğunla nefes alıyorum..varlığınla yaşıyorum..yokluğunla bir ceset olan bu beden, varlığınla taze bahar çiçekleri dolduruyor ciğerlerime..dönmeni o kadar çok bekledim ki..her telefon sesi öncesi; umudumu tazeledim..her telefon sonrasında oyuncaklarına küsen çocuk gibi sensizliğe alışmaya başladım yaprak yaprak..
yelkovanına küsmüş akrep ne düşünür? düşünmenin ne faydası var? neyi değiştirir?
