leyla mecnun'u sınamak için ondan bir dilek diledi:
- ey aşık! neyin varsa getir.^
+ a ay yüzlü! aşkılnla ne suyum kaldı, ne kuyum. ne ciğerimde azıcık kan, ne bedenimde bir parçacık can. gönlüümde elem çok, gözümde uyku yok. aklımı yağmaya veren sen, uğruna delilik bulan ben. benim senden başka neyim var? eğer bir kuşcağız can ise istediğin, senden bir emir yeter, derhal vereyim.
- a yiğit aşık! can değil kastım. ben onu senden ne vakit istesem alırım, başka neyin var sen ondan bahset.
mecnun o vakit arandı, yakasında sakladığı bir iğnesi vardı, onu çıkarıp sevgiliye sundu.
+ işte, varlık aleminde sahip olduğum tek şey bu iğnedir. varlık namına bundan gayrı bir şeyim yok. bunu da neden taşıyorum bilmek istersen, çölde, ovada senin izini arar, yolunu bulmaya çalışırken kendimi kaybedip sık sık düşüyorum. a gönlümü alan, işte oralarda benim ayağıma, bedenime dikenler batııyor. bu iğneyle o dikenleri çıkarıyorum ki yolda oyalanmayayım, sana kolay varayım.
leyla suç unsuru bulmuş gibi sevindi ve atıldı:
- işte bu iğneyi istiyordum senden. eğer aşkında gerçek isen bu iğne nasıl layık oluyor sana. bencileyin bir güzeli ararken, a coşkun aşık, o yolda, sevgili yolunda ayağına diken batarsa, onu çıkarmak doğru olur mu sence; dikeni çıkarırsan buna vefa derler mi acep?
mecnun'un ayağına batan dikenler, başkalarının armağan edeceği binlerce gül buketinden daha iyi olduğuna inandın mı şimdi.
zavallı mecnun, ayağındaki dikenlerden acı verdikleri için mi kurtulmak istiyor sanki! bilakis, o leyla'ya giden yolda daha çevik olabilmek için onu çıkarmak istiyor, ona daha çabuk varabilmek için...
