çok fazla kullanılmasına rağmen genelde tam manasıyla kavranamayan bir betimleme. insanların geneli bu betimlemeyi çok sık kullanmasına rağmen acaba kaçı kötü insan olmayı tartmıştır beyninde, acaba kaç tane gerçekten kötü insan görmüştür?
sonradan kötü insan olamazsınız, sonradan nötrlükten iyiliğe, iyilikten nötrlüğe, güzellikten çirkinliğe, cimrilikten müsrifliğe geçebilirsiniz ama kötüler. onlar kötü doğar ve öyle kalırlar. siz bu dediğimden, kötü insan olarak ilkokul sıralarında saçınızı çeken yada yemeğinize el koyan çocukları görebilirsiniz fakat onlar yalnızca serseri olabilirler. kötülük apayrı bir şeydir.
kötülük bekleyebilmektir en başta, yaptığın eylemin en çok zarar vereceği anı içgüdüsel biçimde beklemek. belki bu söyleyeceğim sizi gülmeye sevk edecek ama, buna inanın, kötü bebekler tam siz en meşgul anınızdayken altlarlını doldurup ağlamaya başlarlar, tam da annesi acı içindeyken süt emmeyecekleri tutar.
kötü isan olmak zeka gerektirir, derslerden ya da yarışmalardan iyi sonuçlar almayı kast etmiyorum, gerçek zekilikten bahsediyorum. zeki olmayan insan kötü olamaz, çünkü kötü insan kusursuz bir kurgu oluşturarak en zayıf şekilde yakalar hedefini, aksiliklere ve şanssızlıklara mahal bırakmaz.
kötülük hissetmemekledir sonra, hissetmez kötü insan. acımaz, masum zavallılara bile, ağlamaz, en yakınlarını-tabi onun için yakını varsa- kaybettiğinde bile, kıskanmaz, hırslanmaz, panik yapmaz, sevmez, aşık olmaz, hoşlanmaz.
ve kötülük bağlanmamaktadır. bağlanmaz hiç kimseye, hiçbir yere, hiçbir şeye kötü insan. onun için sadece kendisi vardır. ve tek başınadır tüm hayatında. aslında herkes öyledir ya, kötü insan bunun farkındadır. hatta kendine bile bağlanmaz, gerektiğinde salıverir kendini uçurumdan aşağı.
