tanrının kendine lutfettikleriyle mutlu olmayı becerememe acziyetine düşmüş ve bu konuda tanrıyı suçlama kolaylığına gitmiş yorgun bi bünyenin cümleleri bunlar. oysa bu nimetleri adam gibi kullanabilmeyi becermiş ve mutlu bir hayat süren pek çok kişi birilerinin şikayet ettiği anlarda şükrediyor. demek ki neymiş; beceriksizliğimizin faturasını bir başksına kesmek kolaycılıkmış. gerçeklerle yüzleşmeye ve yaşamaya cesareti olmayanların daima suçlayacakları birileri olmuştur. babası olmayan arkadaşlarıyla karşılaştığında onlarla babanın paylaşılmasını istemek ne kadar ahlaki ve mantıklı ise; herkesin babasının sonsuza dek yaşayabileceği bir dünyayı tasavvur etmek de o kadar saçma. hulasa; mutlak doğru tektir. oda bu muazzam yaşamsal sirkülasyonun mükemmel bir ustası var. aksi takdirde sen babanın kıymetini nasıl anlardın ?
