tırmanıyorum
çok yükseklerde bir şeyler var
bulutları tırnaklıyorum.
başka başka insanların hayallerine takılıyor tırnaklarım
kanıyorlar
böyle olsun istemedim.
hem korkuyorum yüksekten
hem canım istiyor.
düşmek değil beni ürküten,
aşağıda bıraktıklarım
ben ne kadarım ki
bütün dünyayı yukarıya taşıyayım?
ama eminim yukarıya çıktığımda
her şeyi aşağı indireceğim
toza çamura bulanıyor ellerim
yüzümde kara kara insan izleri
değmiyorum tenine kimsenin
uzaklar çoğalıyor bütün uçlara
ellerimi bıraksam düşmem
gökten yıldızlar çekiyor
yerden dünya
kaçıyorum nefesimi tutup
atmosferin daha adını telafuz edemediğim bir katmanına
-çok yüksek
ama kesinlikle en yüksek değil-
parmak aralarım kanıyor
avuçlarım ve dudaklarım sapasağlam
canım istiyor inmeye başlıyorum
aşağıda sandığım dünyam meğer benmişim
vucudüm ne kadar küçükse
kalbim o kadar büyükmüş ki sevdiğim herşey, herkes benimle
gururla iniyorum.
okyanuslara dalmaya gidiyorum.
çünkü canım böyle istiyor.
