bu aralar başıma gelmiş olaydır efendim. öncelikle igrenç bir duygu tarif edemiyorum çok karmaşık duygular içindeyim ancak sanıyorum bu kıskançlık oluyor.
şimdi efendim ben izmir'de oturuyordum belçika'ya hastaneler dolayısı ile geldim 2 senedir buradayım. ailem izmir'de yaşıyor ama. izmir seferihisar'da bir arkadaşım var. çok samimi arkadaşım kardeşim gibi diyeyim. bedensel engelli bu arkadaşım benim gibi. belki bu sebeple çok samimiyiz bilemiyorum. bu arkadaşım bu aralar baya kötü durumda. annesi ve babası 2 ay süre aralıklarla vefat etti * bu ardakaşım biraz bunalıma girdi. 1 kardeşi 2 abisi 1 ablası var ancak kardeşleri pek iyi değiller. çocuğu dışarıya cıkartmıyorlar ve fazla ilgilenmiyorlar. ayrıca çocuğun pek arkadası yok. neyse efendim lafı fazla uzatmayalım.
bu arkadaşıma annemler dedilerki ''sen bizim eve gel hazır deli yok onun odasında kalırsın'' tabi buna birazda ben ön ayak oldum ve bu olay kabul edildi. çocuk 1 hafta önce bizim eve geldi. artık benim odamda kalıyor benim yatağımda yatıyor benim televizyonumu izliyor vs vs. yani benim yerimi almış gibi oluyor.
elbette bende biraz özlem var. ailemi özlüyorum arkadaşlarımı özlüyoru annemin yemeklerini özlüyorum vs vs şimdi bu cocuk benim en samimi arkadaşım ama bu çocuğu kıskandığımı farkettim. biliyorum bu son derece iğrenç bir durum. kıskançlık falan yani bilmiyorum ancak sanki benim yerimi almış gibi hissediyorum. şaka ile karışık bana ''deli sakın gelme gelirsen kira alırım'' diyor. tabii gülüyorum ancak bunu icten ice kıskanıyorum. resmen benim hayatımı elimden aldığını hissediyorum.
cok bencilim biliyorum. en samimi arkadaşımı kıskanmak gibi serefsiz bir işin icerisindeyim. ancak kendimi tutamıyorum ve bu bana çok fazla acı veriyor. ne yapacagımı sasırdım..
