seguela'nın hatalarını, başarılarını, küstahlıklarını ve şapşallıklarını samimi bir şekilde anlattığı otobüslerle dost kitap. korna, akbil ve mutsuz insan sesleri arasında bir trafik kürü.
"(...)Eczacılığı, sadece hastalar gördüğüm rezil mesleği bıraktığımı...ama daha sonra belki de daha beter bir meslek benimsediğimi anımsadım: gazetecilik. insanlara sedece falaket haberleri veriyordum. şimdiki mesleğimse insanlara mutluluklar satmamı sağlıyor. ee, peki ben bu mecrada nasıl olur da mutluluğu bulamam. anneme reklamcı olduğumu söylemeyin, o beni genelevde piyanist sanıyor. benim mesleğim tüketimin büyük şenliğinde işte bir parça piyano çalmaktan ibaret. piyano çalmak zaten eğlenmektir..."
"...Reklamcılığı aşırıya kaçmakla suçlamak, bir genci nişanlısına 'senin gözlerin dünyanın en güzel gözleri' dediği için suçlamaya benzer. aşk, çılgınlığını yitirirse biraz zirzop bir jimnastikten başka bir şey olmazdı."
"Reklamcılar kendilerini yaratıcı sanır. Halbuki onlar sadece ebedir. Bizim asıl yeteneğimiz dinlemesini bilmektir."
ve ne kadar hak versem de hayatta beceremediğim şu söz:
