her köye gittiğimde hemen bir yer sofrası hazırlanır, kuru fasülye, pilav, turşu yanında köy ekmeği, yoğurt gibi ilkel besinler (hiç çatal-kaşığın sofraya konma yönlerine bile bakılmaksızın) getirilir. hatta ekmek kesilmek yerine vahşice elle koparılır. ne tarafından servis yapılacağını bile bilmeyen ilkel köylü insanım öylece sofranın ortasından uzatıverir tabağını.
tüm bunların yanında en ufak bir entellektüel konuşma yoktur yemek esnasında. ibrahimin ineği, mustafanın kocaya kaçan kızı ya da yeni alınan traktörün tekerlekleri falan anlatılır.
kültüre bak...
oysa ki nereden çıktığını bile bilmeyen insanların ağzında sakız olduklarını bilmezler. bilseler bile "biz köylüyüz, aklımız ermez" deyip geçerler. ne yücedir bu insanlar. efendidir, yolsuzluk, hırsızlık bilmezler. hatta tiksindikleri halde eşcinselleri bile bıçaklamaz bu asil insanlar.
şimdi medeni olduğunu düşünen çoluk çocuğa acınır içten içe.
kültüründen utanır olmuştur, çarpıtmalarla bilmemelerle, cahilliklerle.
yazık olmuştur.
