ulan ne diyeyim sana. bazen susmak gerekir bilirim. bunca derdi tasası varken milletin bunlar da söylenmez ama söyleyeceğim, susmayacağım işte. yıllardır kar kış demeden pencerenin önünde bir kerecik o güzel yüzünü gösterirsin diye sadık bir aşık gibi bekledim. kızdım, küfrettim, masalara vurdum, bağırdım, çağırdım, ağladım. aslında bir kaç kere perde de aralandı ama, olmadı işte. nasip değilmiş deyip beklemeye devam ettim. önümüzdeki maçlara bakacağız artık, deyip önümüzdeki maçların heyecanıyla geçirdim beş lanet iş gününü.
yok maaşlara zam yapılmıyormuş, yok milletin hali harapmış, yok siyaset rezil durumdaymış, yok gençlerin aklı bir karış havadaymış, yok doktora sürüncemedeymiş, yok göbek almış yürümüş hiçbirini dert etmeyip, her hafta sonu, sanki ilk randevusuna gidecek genç bir liseli gibi, ekranın karşısına geçip hayallerimizin gerçekleşeceği güne bir adım daha yaklaşacağız diye maçı izliyoruz ama elde ne var, koca bir hayalkırıklığı.
ama olsun be hacım! senin o büyülü perdenin ardından bize armağan ettiğin o hayalkırıklığı da güzel be. ama şu hüseyin de oynamasın artık, n'olur!
