--spoiler--
insanın hayatını sorguladığı muhakemelerin 1. tekil şahıs kümelenmiş halidir.
--spoiler--
hayatımı elime alıp baktığım bir andayım yine. aslında daha manzaralı bir yerde elime alıp, sonra havaya kaldırarak ve gözlerimi de kısarak yıldızlarla yan yana poz da verebilirdim ama; bunu düşünecek yerlerime ağrılar girmiş olsa gerek ki düşünemedim.
saçmalıkları düşünüyorum. uyuşmazlıkları görmezden gelen adanmışlıkları... nasıl kör gözleri vardı oysa düşlerini pembeye boyayan. "pembesi mi bitti" yoksa "adanmışlığı mı hasar gördü" gibi sorular yanlış cevaplar getirir biliyorum. her zaman dediğim gibi: "yanlış sorulardan doğru cevaplar bulamam". doğru cevaplar da ona ulaşmaya yeter mi, işte bunun muhasebesindeyim. 320 satıcılar hesabımda baya bir yükleme var. 153 ticari mallar hesabım ise ticareti boşamış, mallığı kalmış. 120 alıcılar hesabım zaten iyice kova olmuş. 255 demirbaşlar hesabımda kadim dostum yalnızlık yine baş köşede. belki de şikayet etmediğim ve kaybetmekten korkmadığım tek dostum o.
yalnız doğduk, yalnız büyüdük ve yalnız öleceğiz. yüz mumluk ampullerin karanlığında düşünen yanımız hep yalnız. koca evreni zihnine sığdırabilecek kadar büyük, koca sonsuz içinde kaybolacak kadar küçük... zaman geçerken zihnimizde konuştuğumuz ve ad takmayı bile düşünmediğimiz o ses, hep bizimle beraberdi. onu dinlerken ya kendimize uzak bakan bizdik, ya da derinlerimizden çıkarıp kafatasımızın içinde canlandırdığımız oydu... hiçbir önemi de yoktu. kimselerle paylaşmadığımız, kimselerin anlamadığı ve kendimizden başka kimseyle konuşturamadığımız için yalnız olduğumuzu iddia ettiğimiz yegane sebep de oydu. sanki hiç büyümemiş gibi özlemlerimize çocuk gözlerle bakıp, yanlışlarımıza da tok sesle üçnoktalı virgüller koyan da oydu...
anlamlar yükleyip tahtlar kurduğumuz şeylerin en'cam'ına geldiğini hissetmek, ince bir sızıymış anladım. yaklaşırken titreten, sonunda ağlatan ve uyandığında yeni doğmuş bebekçesine aptallaştıran bir avuç gözyaşıymış. iki yana düşerken kolları, acımasızca düşlerinin kırıklarından süzülen; cesedi çiğnense de daha fazla acı çeksin diye dirilttirilip dirilttirilip çiğnenen bir inmeymiş. günahı doğmaksa, sevabı da anlamakmış hazin hazin.
rüyalarım vardı düş mü gerçek mi diye -içine biraz pembe kattığım halde- anlayamadığım. umudu kırık olsa da acısı bu kadar yanık değildi. kabusları, açık gözlerle de indirmiyordu perdesini gerilim tadında. en azından acımasız da olsa adiliyet duygusundan temelli bir vicdanı vardı. öldürse de, ben can verirken gözlerime bakardı. korkmazdı, saklanmazdı, kaçmazdı. korkum, acım da olsa güvenirdim ona. en son istediğim şey olsa bile iliklerime işlemesi acının, ne zaman geleceğini bilirdim. süreksiz duraklamalara sokmazdı beni vicdanını yitirip. yalan söylemeden konuşurdu benimle. hatalarımı söylerdi. yanlışlarımı söylerdi. neden bana eziyet çektirdiğini söylerdi. yaşanılası arzu edilir zamanları yaşayamasam da, yaşanılası arzu edilir şeyler olmaktan işte bu yüzden çıkmazdı.
umutlarım vardı benim. acınası yanı ise kaybolduklarını kaybettiğimde değil, yeniden doğuramadığımda anladım. yeniden can bulup kırıklarıma yamayamadığımda anladım. tesellisi, gözden ırak oluşu olmamalıydı. oldurtmamalıydı.
şimdi kafamı ona yormayı bıraktım. o zaten kafamı yeterince ona yoruyor. "ne yaptı", "ne yapacak" ve "ne yapabilir" gibi sorular da sormuyorum artık kendime. sadece "neler olursa neler yaparım" onu düşünüyorum. aslında bir bir anlatmak vardı, cevap vermesine gerek bile duymadan anlatılası... ama buna engel de aslında onun, bunları gerçekten merak bile etmediği idi. o uzamış virgüllere müptela, bense yüklemlerin azametine... komik yanı da duyguların şiirselliğini; gözleri, ihtirasları ile kör olduğundan bir türlü görememiş bir yaratılışa şiirle anlatmak olacak... trajikomik tarafı da bunu göremeyeceği için, okumayı hak etmediği düşünülüp bu şiirlerin varlığından bile haberi olmayacak.
