bir çocuk vardı. anne babası ona çok şey alırlardı. hatta dost sohbetlerinde allah'a şükür herşeyi var. hiç birşeyden mahrum bırakmadık, derlerdi. ama atladıkları bir nokta vardı. alırken bir kez olsun çocuklarının fikrini almamışlardı. gün geldi çocuk büyüdü. kocaman adam oldu. ama alma, beğenme, kendine yakıştırma hasletleri zamanında gelişmediği için kendine en yakın hissettiği kişiyi bu konuda taklit etmeye başladı.
