Acı nedir?
Yüzleştiniz mi hiç ya da yüzleşmeyi denediniz mi acıyla?
Yoksa bu kelimeyle tanışıklığınız mı yok?
Sanmıyorum mutlaka tanışmış olmalısınız bu duyguyla.
Belki de bu duyguyu tam anlamıyla yaşayamadığınızdan hatırlamıyor ya da artık unutmuş olma isteğinden hatırlamak istemiyor olabilirsiniz.
Kim bilir Belki de bu duyguyla yıllar önce tanıştınız..
Nedense kimse memnun olmaz bu duyguyla tanıştığına..
Sanırım insanı içini bir yanardağ gibi içten içe yaktığından. Peki acı neydi?
En sevdiğin arkadaşının mahalleden taşındığında kalbinde duyduğun o özlemin seni yakıp kavurması mı?
En çok istediğin o güzel giysinin alınmayışı mı?
Yoksa insanları tanıdıkça bu dünyada yalnız başına olduğunu anlaman mı?
Ya da o çok sevdiğin uğurlu kalemi kaybetmen…
Bu liste uzar gider, ama bu listedekileri toplasak bile acının zerresini oluşturamayız.
Çünkü bunlar sadece üzüntüdür.
Elbette üzüntülerimiz de acılarımız gibi unutamayacağımız ya da zaman zaman aklımıza geldikçe yüreğimizi sızlatacak şeyler.
Ama ne var ki acı bambaşka.
O, ne hüzünlü bir şarkıyı dinlerken akan gözyaşlarınıza, ne de kaybolmuş küçük bir çocuğun feryatlarına benzer.
Acı nedir biliyor musunuz; aklınızdan çıkartmak isteyip de çıkartamadığınız, yüreğiniz atışlarını yavaşlatan, gözyaşlarınızı sele çeviren, yüzünüzü hiç güldürmeyen, ara sıra da olsa kendiniz başka şeylerle meşgul ettiğinizde bile birden aklınıza gelerek sizi tekrar o dayanılması güç ızdıraplara sürükleyen ve ölene kadar kalbinize çaktığı çiviyi çıkaramayacağınız hatta çıkarmaya çalışırken daha da derinlere saplandığını hissedeceğiniz bir duygu topluluğudur acı.
Aranızda acıyı çok yakından tatmış olanlar bilir bu duygunun taşınması ne kadar güç bir duygu olduğunu..
En çok ne acı çektirir biliyor musunuz insana: ÖLÜM.
Ama biliyor musunuz ki ölümden daha da çok acı veren şeyin ölen yakınınıza onu ne kadar çok sevdiğinizi gösterememek ya da bu kelimeyi söylemekte veya uygulamakta geç kalmak olduğunu..
Sizin yıllar sonrasında bile beyninize kazınmış bu düşünceyi çıkarmanız mümkün olmayacak.
Size acı veren bir şey daha söyleyeyim: Öleceğini beklediğiniz birini düşünün.
Gözlerinizin önünde günden güne, yavaş yavaş eridiğini, ama bir türlü ölemediğini düşünün.
Sizce onun canı mı daha çok yanar yoksa onu bu halde gören birinin mi?
Bence her ikisi de yanar kor gibi içten içe.
Ama fark nedir biliyor musunuz o kişi ebedi hayatla tanıştığında içindeki kor diğerinin kucağına düşüverir apansız.
işte o zaman diğeri kendi içindeki koru küllendirmeye çalışsa da, hani o kucağındaki kor var ya işte o kor hep körükler diğerlerini.
Bu körük aslında sizin vicdanınızın sesidir.
Ara sıra bağırır siz duymazsınız ama işte böyle hissedersiniz.
Acı üzüntülerinize eklenen vicdanınızın sesinden ve pişmanlıklarınızdan oluşur.
Hani keşkelerimiz vardır, olanların ardından her fırsatta dile getirdiğimiz..
Keşke onu bu denli kırmasaydım, Keşke ona son defa seni seviyorum diyebilseydim, Keşke giderken ona son bir hatıra verseydim..
Aslında keşkelerimiz elimizden gelebilecek, yani yapabileceğimiz ama nedense hep yapmakta geç kalıp sonra da pişmanlık duyduklarımız değil miydi..
Peki neden geç kalıyoruz bu yapabileceğimiz şeyleri yapmakta ?
Çünkü ileriyi düşünmüyoruz ya da düşünmekten kaçınıyoruz..
Hiç düşündünüz mü birgün o çok sevdiğiniz aşkınızdan ayrılacağınızı, hiç düşündünüz mü o çok sevdiğiniz arkadaşınızın günün birinde evlenip başka yerlere gideceğini ya da hiç aklınıza geldi mi günün birinde sevdiklerinizin teker teker geri dönüşü olmayan o yola gidecekleri?
Belki düşünmekten kaçındınız. Belki aklınıza gelmiştir bunlar zaman zaman.
Ama elinizden hiç bir şey gelmediğini düşündünüz bu tür konularda.
Oysaki şu ölümlü dünyada bir gün sizde çıkmaz sokağa gireceksiniz.
işte bu nedenle sevgi dolu olun daima, hem de öylesine sevgi dolu olun ki gözlerinizdeki ışıltı sevgiye muhtaç olanlara sadakanız olsun..
( çok erken kaybettiğim fakat hayatım boyunca sevmekten vazgeçmeyeceğim ve asla unutmayacağım o nadide insan olan anneannemin anısına... )
