90'ları seviyoruz evet ve hatta hastasıyız. bir grup çıkar ben 80'lere hastayım der. diyorlar yani. ama biz 80'lerin başında doğanlar türk müziğinin altın çağını da yaşadık, özal sonrası döneme yetiştiğimiz için yabancı müziğe erişimimiz de kolaydı. o yüzden hakikatli müzik dinleyicileri bizim yaşımızdakilerden çıkar çoğunlukla. (çoğunluklanın altını çizmeyi öğreten ilkokul öğretmenim nurten güney'e selamlar)
bu uzun girizgah neden? nedir bu vaudeville for vendetta tavırları dersen a sözlükbaz, a benim hacı uuserim başımın tacı uuserim; şarkıda bariz bir 90'lar havası esmekte. crescendoyu 2000'lerde çok duymadık. bir de 2000'ler müzikleri daha çok bebekte üç beş tur atarım, ortamların kevaşesiyim, aman efendim ben sevmem, değer vermem tadında. şimdi bildin mi? şimdi anladın mı içimdeki 90'lar sevgisini? attın mı elini omzuma? güzeeel.
ben bu şarkıyı evde hasta yattığım bir hafta boyunca sabah kadın programları kuşağını izlemek zorunda kalıp cinnet getirdiğim dakikalarda duydum. daha doğrusu klibin başından yakalayıp "ahahaha ulan adamlar büyük insan diye şarkı yapmışlar, oldu olacak über alles de diyeymişin" şeklinde kınayarak izlemeye, hunhar kahkahalarımı gökyüzüne savurmaya başlamıştım ki bir türk filmi karakteri gibi kahkahalardan sonra neredeyse ağlamaya başlayacaktım.
söyle yıllar mı daha hızlı bir kurşun mu? söyle! diye isyan ettiği yerde de böyle allam sana geliyorum bile dedim.
gökhan türkmen'i ilk kez duydum ne yalan söyleyeyim, demet akalından kaçarken ıskalamış olabilirim, ayıplanacak bir durum yok yani bıradırs. ama gökhan türkmen istanbul barlarında şarkı söyleyen, kendi sahasında bilinen omuzlara alınıp zıplatılan bir insanmış. siz de bilin istedim.
