dünya gündemini ya da gazeteleri, televizyonları az çok takip eden herkesin bildiği, dyduğunda dumur olduğu, içinde koca koca nefret tomurcuklarının filizlendiği bir haber vardı yakın zamanda:
kendi öz kızını 24 yıl boyunca evin bodrumuna kapatarak tecavüz eden ve bu şekilde kızından 7 çocuk sahibi olan bir babanın(!) haberi. avusturalyalı josef fritzl.
bu sabah işe gitmek üzere hazılanmaya ve aynı zamanda ayılmaya çalışırken açtığım televizyon kanalında ince bir şerit halinde akan bir sürü kelime, cümle vardı. biliyorsunuz bu çubukları.
öyle boş boş bakarken "fritzl" kelimesi gözüme çarptı, okudum kısacık geçen cümleyi. sapık babanın yargı süreci devam ediyordu, bundan haberdardım. dava gün itibarı ile sonuçlanmış ve adam müebbet hapis cezasına çarptırılmış. birdenbire öyle büyük bir öfke kapladı ki içimi. o koca müebbet hapis cezası bile o kadar az geldi ki gözüme... ki bahsettiğimiz şey ömür boyu özgür olamamak, kalan yıllarını dört duvar arasında geçirmek. yine de yetmez gibi göründü.
insan haklarına gerçekten değer veriyorum ben fakat birden kendimden korktum, içimden yükselen "geberteceksin bunun gibilerini" nidalarını duyunca, bir kere daha korkmuştum kendimden bu sebeple; o da abdullah öcalan sayesindeydi.
şimdi düşününce yine de engel olamıyorum kendime; böyle bir insanla aynı havayı solumak, aynı dönemde yaşamak zorunda kalışım yüzünden.
başlık müebbet mi idam mı belki ama bu ikisi de olmuyor kanımca. bir insanın yaşama hakkı ne olursa olsun elinden alınmamalı ama müebbet bile hafif bunlar için. düşünüyorum; içimi soğutmaya yetmiyor bu cezalar...
