kimi iliskilerin odak noktasidir. hoscakaldir. yollardir. ozgurluktur biraz, biraz acidir. bazen de en cok istenen, ozlenendir.
anliyor muyum acaba acini? hissediyor muyum yüreginin sıkışıklığını? neden boyle zor ki iki kisinin birbirinden ayri da hayaller kurabilmesi, birbirini ozleyebilmesi? kalbimizi verdik de ruhumuz ne zaman esir oldu ki? ne kadar kalir sence o esarette? ten acimaz, ten acisi unutulur gecer. ruh acir, ruh yarasi kapanmaz. ten'in tedavisi bulunur. ruh'unu ne yapacaksın?
her gun soruyor o soyut varlik icinde bulundugu bedene: "neden hapsetmeye calisiyorsun beni bu kucucuk sehre, sigar miyim saniyorsun? o duvarlara her carptigimda canim acimaz mi saniyorsun? al bir eline bicagi, kes bir parmagini; kanadi, acidi dimi? ben daha cok kaniyorum, aciyorum inan. ozlem benim yuvam."
dunya kocaman uzanip gidiyor onunde. gormek istiyorsun, hepsini, herseyi. sonu yok gitmelerin senin icin. surekli bir sonraki duragi ozleyeceksin. ama belki de yollardir senin yasamin. adin gibi ozlem dir sürekli aradigin. ismin konmus kaderinle, buna karsi konulur mu?
her durakta bir bekleyen olmayacak, seninle yollarda yasayan olmayacak. donmeni bekleyen olmayacak. ozlem olacak senin evin, evsizligin. ozgurlugun, cesaretin. durma kos yollara ozlem bekliyor seni.
