oradaydım diye gururla,hala yüzümde salak bir gülümsemeyle anlattığım ve anlatacağım konserdir."ulan dangalak 7 ay geçmiş üzerinden hala ne metallicası ne konseri" deme bana,dinle...
izmirde yaşadığım için tribünlerinde çok sık boy gösteremediğim ali sami yen stadı ve hayatıma fon müziği yapmış babaları dünya gözüyle bir arada görebileceğim kaç aksiyon vardı ki şu fani dünyada...
konser başlamadan,saha içi çok dolmadan sahada bir tur atıp,"oğlum hagi işte burdan çaktı monaco'ya ehemehe" diye geçen konuşmaların ardından artan yorgunluk,kalabalık,bel ağrısı,açlık ve pişik...
ışıkların sönmesiyle hiçbir şey hissetmemeye başlanması,gözleri sahneden ayıramama,hala bunları yazarken bile tüylerin diken diken olması ve master of puppets...
