eve gecenin bir vakti girdiğim için, bazen yatağıma yattıktan sonra içime bir ürperti girer hala daha. annemi izlerim, aynı odada yatarım annemle.
karanlığın içinde hareket ettiğini görmeye çalışırım, nefes alıp verdiğini, göğsünün inip kalktığını anlamaya uğraşırım. göremem.. sonra pür dikkat kulak kabartırım, ne uyku kalır ne bir şey..
o hırıltıyı duyarım sonra, resmen üzerimden ağırlık kalkar.. ancak o şekilde uyuyabilirim. ailenizle ne kadar uzak ilişkileriniz olsa da, annedir o, babadır. yerini tutacak şey çok azdır, kimilerine göre yoktur.
kendimi hiç alıştırmadım ölüme, hayatım boyunca yakın akrabalarımdan da sadece bir kaçını kaybettim. onlarda çok küçükken. ne yaparım diyorum bazen, nasıl davranırım, sakin mi olurum, kendimi mi kaybederim.. sanırım bunları hiç öğrenmek istemiyorum, kendi ölümümden asla korkmuyorum ama bu kez de onların hayatı kararacak.
