o kadar çok şey yazabilirim ki şimdi
bana onları -onlar sizin bildiğiniz onlardan değil- yazdırabilme kudretine sahip bir şey var ki...
şimdi tüm kışların boynunu büküp
tüm unutulmuş şairlerin gönlünü alıp
doğal sesleriyle evrenin kurumsal marşını besteleyip
vazgeçilmiş tüm yolculuklar için bavul hazırlayıp
bavuldan cayıp öylece ve sadece yollara vurabilirim ki...
yoksa yine mi?
bu hayat
hiçbir şey öğretemediyse bile
kırıkhayallergeleceğine fener tutabilmeyi gösterdi bana
tüm oyunbozan hüzünler sponsorluğunda.
yeniden mi yoksa?
sakin gelelim. güzeliz.
hayat akmasa da damlar yolunu bulur.
ama tutamıyorum ki kendimi
ve siz ve siz...
o kadar güzelsiniz ki
hem bir şey daha var -en az güzelliğiniz kadar önemli-
bir ılık bahar gecesinin iki kişilik büyüsüne saklıyorum
kulaklarınızdan özür dilerim.
-yine coştu bizimkisi. bak şuraya yazıyorum -aslında ben konuşuyorum, o yazıyor, ben kim miyim? boşver - adam olmaz bu çocuk, vallahi billahi.
