yedi sene sürdü, aslında tamı tamına 2749 gün. acısı, kederi bol. mutlu da oldum sonra kaçınılmaz olarak, daha doğrusu alıştıktan sonra mutlu oldum diyelim. sabah kalkınca yüzünü yıkamadan konuşamayan, ilk sigarasını ellerini yıkamadan içemeyen, su içmek istediğinde ''olmadı yine'' diyerek; abartmıyorum 'bir damacana suyu lavaboya dökerek', sonunda suyu içemeden ağlayıp yatan bir kadınla... doğru tahmin ettiniz mi bilmem obsesif kompulsıf bir insanla sadece ağlamasına dayanamadığım için yedi senem geçti. ben artık evleneceğiz dedikten ve hayattan sıyrıldıktan sonra, terk etti beni ansızın, doktor tavsiyesi ile. iyileşti sanırım, takıntısı olduğumu kabul etti. o gittiğinden beri bir sene geçirdim, hayvana dönüşmüş halde, her istediğini tanrı kelamı sanan sevgilimden ayrılıp, her durumda eli ayağına dolanıyor vaziyette. geçen o bir senede hislerimin alındığını, bir daha aşık olamayacağımı, bir kadına nasıl davranacağımı unutmuş halde debelendim. geçen haftaya kadar, hikayem buydu yani. yine aşığım, yine hissediyorum, yine yeni yeniden. yaşamak güzel şey.
