çocukluk lay lay lom geçmiştir, anneniz hep peşinizdedir: "oğlum terli terli su içme", "o tabaktakiler bitecek", "hadi bakalım yatağa saat 11 oldu"... gençlik okulda, kız peşinde, bilgisayar tepesinde, top peşinde geçer gider anneniz yine peşinizdedir: "oğlum derslerini yaptın mı", "o ayakkabılarla top mu oynanır", "hmmm kimmiş bakalım o, bu, şu, kız", "atıcam o bilgisayarı pencereden aşağı"...
büyümüşsünüzdür bütün gün işte pestiliniz çıkmaktadır, fakat bu kez hayata gözlerinizi açtığınızdan beri peşinizde olan anneniz ilgiye muhtaç konuma gelmiştir. önce ondaki doğal ama büyük fiziksel, duygusal değişikliklere inanamazsınız sonra peşinizde artık o kadar ısrarla koşmayıp, yorulup, pes edip hemen ağlamaya başlamasının boşluğunu, şokunu yaşamaya başlarsınız: "oğlum nerdesin bir buçuk saattir arıyorum", "aramak suç mu*", "öliyim de kurtulun benden*", "ömrüm boşa geçti*", "babanız beni anlamıyor*"...
siz de hayatın bir başka acı gerçeğini öğrenerek tekrar büyürsünüz: anneniz yaşlanmaktadır, menopozdadır.
