dile kolay ama kalbe zor sözdür.onun önemli olduğunu bilirsin, ama itiraf edemezsin karşındakine.kolay mıdır duyguları, mantığı yenip de konuşmak?ya da yenemeden, düşüncesizce konuşmak?az da olsa vardır önemi...ama tüm bunları bir kenara atıp da konuşmaya yeltendiğinde aklındakileri silmek zorundasındır, planlanan gibi olmaz çünkü hiç bir şey.işte o an duygularını açarsın, önemli olan kendinin bile henüz inanmadığı "artık önemi yok" yalanına inandırmaktır karşıdakini.eğer başarabilirsen yüzünde yapmacık bir "elveda" gülümsemesi belirir kalbin acısa da.
