deplasmana, mahalle maçı için, gittiğinizde sizi çok iyi karşılayan insancıklardır. ama olaylar bundan sonra gelişir.
en başta özlemler giderilir, hal hatır sorulur. eski sıcaklık hissedilince 'oğlum bana orduevi kartı çıkaralım lan' denir. 'bir saçı 1 milyona kesiyorlarmış artı poğaça ikiyüzelli bin lan ikikikikiki' diye devam edilir. bu arada takımlar toplanır ve maç saati beklenir. saat 18.00 i gösterdiğinde saatler ayarlanır ve maça başlanır. 'yarım saat yarım saat iki devre, uzatma yok' denir tam başlangıç vuruşu yapılırken.
maçın başları gayet dosthane bir şekilde geçer. ortalarına gelindiğinde yavaş yavaş itişme ve kakışmalar başlar. son çeyreklik dilime girildiğinde, 'orduevi bizim ulan' tavırlı astsubay çocuğu çirkefliklere başlar. artık sahada en baba adam bile çamur yapıyordur. maçın bitmesine 4-5 dakika kala bir tekmeyle bütün saha karışır. herkes birbirine en az bir kez vurur. genelde, en sona, kavga eden, iki iri yapılı kızan kalır. bizimkisi bu çocuğu döver ve bu astsubay çocuğu koşarak babasına gider. artık lojmanları terk etme vakti gelmiştir. biraz uzaklaştıktan sora içimizden biri ' siz dışarı çıkmayacaak mısınıızz ulaaan görüşücez o zaman' der. gaza gelmiş biri de ' bizim vergilerimizle yapıyolar burayı' diye haykırır. 'harbi lan' diye onaylarız. o daha da gaza gelir, küfür eder.
iki üç gün sonra, mahallede japon kale oynarken, 2 bisikletli astsubay çocuğu belirir. maç teklif edilir. kabul edilir.
