haftanın en güzel günü tabii ki ama feridün düzağaç abimiz sağolsun haftanın en hüzünlü gününe döndü. her cumartesi, aynı kıyafetlerle güneşin doğuşunu seyrederken kendimi bu şarkıyı söylerken buluyorum. o'nsuz anlamsızlığımı da gerçekten anladım, dön vesaire demek isterdim, ne gam.. hiç görmediğim birinin bakışlarının gittiği o uzak memleketlerden daha da uzaklarda olduğunu ama bunun adının ayrılık olduğunu, aynı soğuk ve aynı hazanı yaşadığımızı, aynı cumartesi'yi birkaç saat farkla karşıladığımızı bilmek çok ağır be hocam. bunların üzerine kendine, kendi deli haline, kendine biçtiğin ferhat, romeo rolüne gülmek çok incitiyor. feridun abi dilimizde söz oluveriyor, ben soğuktan inceden titrer iken bu şarkıyı hiç bilmeyen insanlara tanıtıyorum. saygı duyuyorlar, onlar da biliyorlar, ayrılık bu aynı soğuk, aynı hazan arkadaşım.
ne zor şey kendini anlatabileceğin birinin olmadığı bir yerde yaşamak, hala kendin olmaya çabalamak, çabaladıkça kendine, sevdiklerine hayatına uzaklardan bakmak, bakışları gittiği yerlerden uzak insanlara içindekileri anlatamamak, daha doğrusu anlatabilmek ama ispat edememek, bulup bulup, yitirek. hayat bu değil arkadaşlar, kanmayınız. üçüncü kez tekrarlıyorum, soğuk aynı, açan papatyaları seyrederkenki hazanımız aynı ama işin özü farklı, ağlacak halimize gülüşlerimizin bir sonu olabilir diye yaşamak lazım. birileri, başkalarının attığı tokatların faturasını bize biçmez elbet. kısa kesmek zorundayım, her şeye rağmen bana iat birkaç dakika var, elden geldikçe onun tadını çıkarayım..
