film bende sürekli elimden kaçmaya çalışan bir canlı etkisi yarattı.
olay örgüsünü tam avcumda hissettiğim anda, tüm anlatı birdenbire darmadağın oluyordu ve ben de yeni anlatı merkezini yakalamaya çalıştım tüm film boyunca.
synecdoche new york, önce bir aile öyküsüymüş gibi başlıyor, sonra, olive'e yöneliyor, sonra bir süre bir david cronenberg filmi tadında, insan bedenindeki değişimler ya da hastalıklar, öyküsüymüş gibi gidiyor, sonra bir ayrılık öyküsü, sonra bir yaratıcılık öyküsü vs.. derken tüm bunlar birbirinin içine giriyor. bir de sürreel sahneleri ve bilinç altına yapılan göndermeleri eklediğimizde, işler bayağı karışıyor.
kısacası, synecdoche new york, kafası çok karışık bir film.
