Hamlığımın yankısına ses veriyorum. Olmamış meyvenin acılığındayım. Dalından erken koparıldığından sert, asi ve isyan kıyılarında yuvarlanır. Kendini telkin etmeye çalıştıkça tepinir "hayır"ları çok. Biliyoruz ki; asi, avutulamaz. Burukluğum konuşmaya başlıyor, kaygılarım çoğalmadan dinlemelisin beni.
Haftayı gözümde büyütüp, bugünden sıkılıyorum. Günleri saymaya başlıyorum. Saymaktan bunalınca penceremden dışarı uzanıp, dağ kokusuyla huzur bulmaya çalışıyorum. Üşüdüğümde ısınacağım kucağın, ellerin yok diye yatağıma dönüyorum.
Dinlediğim şarkıların sözüne kızıp, sesimi titretiyorum. içimi içime sokup, kendime dönmeye çalışıyorum. Oturuyorum, yatıyorum olmuyor. Kıvrılıyorum, uzanıyorum olmuyor.
Akşamlar çabuk çöküyor birlikteyken. Hep zamanla mücadele etmenin yorgunluğu. Sen yokken ayak direyen zamanın inadına sövüp, sırtımı odama dönüyorum, küsüm bu gece sensiz çevreme. Elim boşluklara tutunmaya çalışınca, kayıyor. Kıvrılıp yattığım yer yanın değil, işte o yüzden; diken gibi batıyor yumuşak yatak. Tüm kokular, tüm tatlar çiğ. Akşamın bayatlığında yaşıyorum.
Sensiz saatlerin hükmünü çekiyorum. Yargılayan yelkovan, cezamı söylüyor: Akrebin zehrini içmek! Hücrem; sensiz her yer. Tüm cebbarlığıyla diyor ki; dayanmak gerekmiş sınanmak için.
Gökyüzünün derinliği, ulaşılmazlığı elime yakın duruyor uzanınca. Uzanınca diriliyorum, süzülüyorum. Ayaklarımın yerle temasını hissedemediğimde irkilen bedenim buzul yangınına yapışıyor.
Dışarıdayım, gözlerim odak arıyor. Aştığım her katmanda soyunuyor örselenmiş kabuklarım. Kabuğumu ellerimin arasından tüm şehvetimle bırakıyorum. Aralanıyor kapıları ruhumun. Rüzgâr değil çıplak bedenimde hissettiğim, nefesine yakın sana eş.
Kurgu bu satırlar inanma sakın. Kendimi oyalamanın yollarındayım dinleme beni saçmalamalar üzerinde çıplak ayak yürüyorum. Batıyor tüm dikenler, çakıl taşları. Hayallerimin akını var beynime, yüklenmeleri güçsüzlüğüme.
Sen yokken olanlar oluyor.
Demedim mi sana "gitme".
(bkz: sevgiliyi özlemek)
