mutluluktan deliye döndüğüm anlar korkar oldum artık..
o acımasız bedelini ödemekten yoruldum..
herşeyin bir bedeli vardı hayatta..
mutluluğun da bedeli verdiği sevinci gözyaşlarıyla geri almaktı..
her mutluluk sonrasında, üzücü olay yaşayışım meraklandırmıştı beni..
ta ki bunun da hayatın bir kanunu olduğunu anlayana dek..
ürkütücü ve yalındı.. tıpkı amazon ormanlarının bağrında yaşayan ağaçlar gibi..
önce güneşi görüp ardından yağmurlara teslim ediyorduk çaresiz bedenimizi..
ne zaman sevinsem şimdilerde, durup düşünüyorum..
sonra içim ürperiyor yine,
aniden annesinin elini bırakıp bilmediği bir sokakta kaybolan minik bir çocuk gibi..
