zordur diyarbakır'da bir türk olarak yaşamak. minibüste muavinle yolcular arasında zaman zaman konuşulan kürtçe adlı dili anlamamak, zaman zaman adres vs. sorduğunda kürtçe cevap almak ve bir bok anlayamamaktır.
türkçe sorulan şeylere gelen kürtçe cevaba karışılık 'abi ben bilmiyorum kürtçe' demek, 'kürtçe bilmiyorsun da nasıl kürtsün sen?' sorusuna 'kürt de değilim ki... türküm.' diye cevap verip garip bakışlar almaktır.
şehrin %50 sini oluşturan bölücü şerefsizlerle aynı isim altında ve ne yazık ki bölücü olarak anılmak ve türkiye cumhuriyeti içerisinde bir şehirde azınlık olmaktır.
