asabiyeti ve sert mizacıyla meşhur babamın hayatım boyunca ilk * defa hem de herkesin içinde ağladığını gördüğüm maçtır. hele bir de maçtan sonra eve giderken yolda söylediği bir söz vardı ki, o an bütün trabzonsporluların içinde bulunduğu ruh halini özetliyordu:
sadece kaybedilen bir maç, şampiyonluk hasretine bir senenin daha eklendiği bir olay değil, koskoca bir efsanenin yok olduğu maçtır o maç. Çünkü ondan önce de 11-12 yıl şampiyonluk hasreti çekilmiş ama taraftar her zaman takımlarına sahip çıkmıştır. 96'dan sonra takımı için -her ne kadar çok anlamsız ve aşırı abartılı da olsa- canına kıyabilecek kadar tutkulu taraftarı olmamış, bir daha asla o şekilde ölesiye desteklenmemiştir trabzonspor.
