(bkz: #4840945) yazmış da yazmış. tanıdığım revenge bunu yazan, o kendini beğenmiş, ukala havasından sıyrıldığında adam gibi muhabbetin dibini görebildiğim revenge. içini tüm yalınlığıyla açmış, normalde sesli olarak sıklıkla dile getiremediklerini, içini sızlatanları yazmış. okurken sanki onun günlüğünü açıp okuyormuşum gibi hissettim, gündelik kelimeleriyle özdeşleştirdim ve kafamda seslendirttim bu hikayeyi, siyah bir fonda konuşuyor revenge, elinde rakı kadehi, içtikçe anlatıyor; ama daha önemlisi anlattıkça içiyor. anlattıkları güzel şeyler değil, bir evladın babasına, onu sevdiğini söyleyemeyişinin hikayesi. kederleniyor, biraz daha içiyor. unutuyor mu? belki azıcık, belki kısa bir süreliğine. gerçek değişiyor mu? hayır, kalıyor öyle yumru gibi boğazının bir yerlerinde. arasa, saçmalamadan formaliteleri es geçse ve sadece söylemek istediğini söylese bu adamın içinde kalanlar bir nebze olsun hafifleyecek, duygularını sözlüğe yazabildiği rahatlıkta aktarabilse belki babasıyla arasındaki iletişimin şekli değişecek, bir kıvılcım gereklidir buzları eritmeye, o kıvılcımın yakacağı odun bolca var, alınırsın sen şimdi, alınma sakın. bırak yansın o odun, kor olsun. hamdın, pişiyorsun, yanman da gerek, unutma.
