aslında annemi hatırladığımda üniversiteyi kazanıp ilk defa evden ayrıldığımda döktüğü göz yaşı geliyor aklıma. * bir de neredeyse her eve gidişimin dönüşünde ağlaması. benim annem çok hüzünlü, çok sulugözdür. biz çocukken pazarda çikolata aldığında abimle bana pay ederken kendisine en küçük parçayı ayırması. telefonla konuştuğumuzda yemeğini ihmal etme deyişi ve havalar soğuksa sıkı giyin üşüme demesi. bir de eve gideceğim zaman hangi yemeği istersin deyişi. yanında hasta olduğumda gece boyu uyumaması ve telefonla konuşurken bile hasta olduğumu anlaması. analık işte. **
