Öyle derin bir zindan ki burası, havada acıyı soluyorum; demirleri o kadar sağlam yapmışlar ki hepsi saf hüzünle kaplı. Zindanın penceresi öyle büyük bulutlarla kaplı ki gördüğüm tek şey sadece zifili karanlık. Burada öyle bir sükunet var ki kulaklarım ölümün haykıran sesiyle tırmalanıyor sanki. Bom boş bir yatakta yatıyorum o kadar boş ki; uyumaya calışdıkça düşüyorum evrenin dipsiz boşluğuna, düştükçe de daha da hızlanıyorum, sanki vücudum bu hıza dayanamayıp parçalanacakmış gibi acıtıyor benı. *
