bir alıç ağacı kadar yalnız ve kederde hisseder kendini.
kendisinin yaratıcı kavramıyla doldurduğu boşluklara, karşısındakinin neler yerleştirdiğini görünce uçuk bir şaşırma yaşar, belli etmez, sessiz kalır utanır da biraz.
- ama enbiya xy!
işte öyle değil ahbap, işte öyle değil. enbiya olmaz da yuhanna xy olur mu? o da olmaz aga o da olmaz.
dedim ya sen boşluklara nutukları koyuyorsun, bense gerçekleri. sen kaybedince allah diyorsun, ben başarısızlık. sen kötülüklere günah diyorsun, ben insanca yaşama engel davranışlar diyorum. olmuyor senin doğrularınla benim doğrularımın isimlendirmeleri.
- ama ortak doğrularımız? sen de benim gibisin!
e ama öyleyim, öyleyim. ve böyle olmak için yere yatıp kalkmam gerekmiyor. kafamı kaldırdığımda, ya da paravan arkasından içimdekileri kustuğumda vicdanım temizlenmiyor benim. ben vicdanımı hep temiz tutuyorum çünkü. ben cuma namazında yer kavgası yapıp yanımdakine kafa atmıyorum. ben dilenciye, ya da yoksula allah rızası için değil, ihtiyacı olduğu için yardım ediyorum be dostum. aslında çok fark var aramızda.
benim dizginlerim kutsallıklarda asılı değil, benim dizginlerim hiç olmadı.
