ankara'da yapacak bir şeyim olmayınca aklıma geldi aradım buluşalım dedim.benim için o önemli olan kontörlerimi harcamıştım.sonra zar zor buluştuk. aradan 2 hafta geçti arkadaşım yaz tatiline gidecekti.lise sona geçiyoduk.planlarımız vardı.bir sene paso çalışacak üniversiteye girecektik.yakın bir arkadaşım telefonla aradı beni dedi ki:"tüm arkadaşlar toplanıyoruz sende gelsene yer verildi ben de gittim" garip bişeyler vardı samimi olmadığım ama tanıdığım bir çok kişi toplanmıştı.suratlar asıktı biraz.ortama giriyodum ki tam arkadaşlarımdan birisi beni köşeye çekti...
"engini kaybettik!!" o an neye uğradığımı şaşırdım.bir baktım ki herkes ağlıyor. birisi ordan
"bu bi şaka engin bize şaka yapıyo ne kadar sevildiğini görmek istiyor" diye kendini avutuyodu ben ise şok içindeydim.ve inanamıyodum.planları olan birisinin ölmesi.en büyük hayali olan üniversite hayatını görmeden göçüp gitmesi bu diyardan.
ağlayamıyodum bile.daha 2 hafta önce görmüştüm onu nasıl mutluydu.babası milletvekili seçilmişti.adana'dan ankara'ya taşınmıştı.
onun artık aramızda olmadığını cenazesine toprak attığımda ve hocanın kur'an okumaya başladığında anladım.ve işte o zaman yaşlar gözümden dökülmeye başladı.
