aslında içerisinde ufak bir döngüyü barındıran insandır.
hiçbir amacı olmadan yaşayabilmek için, hiçbir amacı olmadan yaşayabilmeyi amaçlamak gerekir.
tabi ne için yaşadığından haberi olmadan yaşamlarını devam ettiren insanları,
kendilerini adadıkları amacın hizmetinde giden, fakat amacın farkında olmayan insanlar olarak ayırmak daha doğru olacaktır. bu tip insanlar çoğunlukla dünyevi ve somut güzelliklerin peşindedir, yani kendi bedenlerinin hizmetine kulak vermiş sürüklenmektedirler.
topluma hizmet amacı ise insanlar arasında yaşıyor olmanın verdiği, kendi türüne hizmetten başka birşey değildir. siyaset, yardımseverlik ya da afrikadaki insanlara ekmek götürmek gibi amaçlar da, içgüdüsel davranışlardır.
kendini beslemek adına yıllarca çalışmak bu amaçsal yaşamın en körelmiş okudur. yıllar boyunca çalışır, kazandığın parayla ölmemek için karnını doyurur sadece ölümün gelişini uzaklaştırırsın. sonuç olarak tonlarca gıda tüketmiş bir beden olarak ölürsün. değişen tek şey vardır, geride bıraktığın atık!
hiçbir amacı olmadan yaşamak, bir hevessizlik, isteksizlik, pasiflik, yorgunluk ve üçengeçliktir.
yapılması oldukça zor ve en erdemli davranıştır.
bir de içinde fırtınalar kopan bir insandan bu davranışın gelmesi... düşünsenize,
içinde lavlarını saklayan bir yanardağ gibi, hiç ama hiç patlamıyor. sabır ve üşengeçlikle düşüncelerini içine akıtıyor, içten içe kendisini yiyor, fakat yardım da etmiyor kimselere, zarar da vermiyor insanlarda, hayvanlara, bitkilere, atmosfere...
eminim onu bu dünyada tutan tek gerçek yerçekimdir.
eminim var olan amaçları, amaçsız bir dünyada heba olmasın diye söylemiyordur, istemiyordur.
